( Κρυσταλλία Χρ. Σταματοπούλου)
"Συμβόλων ασάφεια"
Γιατί;
Ό,τι κι αν άγγιξα
-ή πόθος ήτανε ή έρωτα λαχτάρα-
Με τ' ακροδάχτυλά μου
Έ γινε σκόνη και φυγή σαν νά ταν πεπρωμένο.
Και ψάχνω τις πληγές μου σαν πέφτει το σκοτάδι και τις ρωτώ
Γιατί;
Εκίνες οι φωνές
Έχουν σωπάσει από καιρό εκείνες οι φωνές
Οι αγαπημένες.
Τ' απομεσήμερο τις ψάχνω
Τα σκοτεινά τα βράδια τις αποζητώ.
Ένας απόηχος βουβός θρηνεί σαν νυχτοπούλι.
Οι πολυαγαπημένες μου φωνές
Εκείνες...
Έχουν σωπάσει από καιρό.
Πόσο γπήγορα πληθύνανε τα χτες
Δεν θέλω πίσω μου να βλέπω τ'αχνάρια τα σβησμένα.
Τα αύριο γιατί 'ναι τόσο Βιαστικί;
Νυχτώνει κι είμε μόνος.
Όλοι ολομόναχοι πορεύονται
Στο γέρμα της ημέρας.
Βάρος περιττό το συναίσθημα
Χωρίς ανταπόκριση;
Ανιδιοτελής προσφορά.
Μεγαλοσύνη.
Δόρο Θείο.
Αξία ανεχτίμητη.
No comments:
Post a Comment