Βαχαρόπουλος Γεώργιος

Bαχαρόπουλος Γεώργιος

Γεννήθηκε 3 / 8 / 1968 στην Αθήνα και η καταγωγή του είναι από την Σίφνο. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός Τ.Ε.Ε. και τελείωσε 1990. Από μικρός ασχολήθηκε με την ποίηση. Το πρώτο του ποίημα το έγραψε το 1979. Έχει εκδόσει δυο ποιητικές συλλογές 1989 και 1997. Κατά τα χρόνια που διάνησε, έχει λάβει κάποιες βραβεύσεις : Β’ βραβείο και έπαινο από το ” cultural agency ” του Γιοχάνεσμπουργκ το 1998, Τιμητικό Δίπλωμα στον Πολιτισμό στην ΔΕΕΛ το 1999, Α’ και Β’ βραβείο στην Αγροτική Τράπεζα από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών ΠΟΚΕΑΤΕ και στις εφημερίδες Ριζοσπάστης, Φιλολογική ώρα, Η Γνώμη των Πατρών, Ελευθερία, Αιολικά Φύλλα, Πατρίς, Ελευθεροτυπία, Ελεύθερος, Κουάριος, Γορτυνία και Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Σπάρτης, Ελληνικό Πνευματικό Πρακτορείο, Λουρίδειο Ίδρυμα, δεκάδες κριτικές. Πήρε το Α’ Βραβείο στο διήγημα «Δύο φωτογραφίες » 1999 από την Νέα Αριάνδη και στις 3 / 6 /2000 τον παρουσίασαν σαν < λογοτέχνη – ποιητή > προς μεγάλη τιμή του από την ΔΕΕΛ από την Νέα Αριάνδη και απάγγελναν και τα ποιήματά του.

Μερικά ποιήματα του Βαχαροπούλου Γεωργίου

Έρωτας

Στους φιδίσιους αρμούς

Στα τροπικά ηλιοστάσια

Καθόταν η κόρη

Και αναμετρούσε τους έρωτες

Στους παλλόμενους χτύπους της καρδιάς της

(Ο έρωτας

Ρέει

Στις παλάμες της)

***

Αυγουστιάτικη μέρα

Που έμοιαζε να κοιμάται

(Ευτυχία παραδομένη στο Βασιλικό Ύπνο)

Έτοιμη να σκαρφαλώσει στο άμεμπτο Σύμπαν

(Και στις στέγες του ανοιχτού Ουρανού)

Σα μια θάλασσα με μυριάδες χρώματα

(Σαν τον καντηλοσβήστη που στροβιλίζεται στο πάθος του)

Στο δαχτυλίδι του Ηλίου

 

(Το αλογάκι της Παναγιάς

Καθρεφτίζεται

( Στα άναρθρα, πορφυρά μαλλιά της)

***


Κάθε στιγμή


Ο βράχος γίνεται βροχή


Κι ο Αέρας γίνεται φωτιά


Για μια μουσική


Παντοτινή






(Και ρέουσα Αγάπη !)


 

ΠΡΟΠΛΑΣΜΑ

 

1.

Πιστεύω σ΄ ένα Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα

ΠΟΙΗΤΗ Ουρανού και Γης, ορατών τε πάντων αοράτων

( Κοινός θνητός : ΚΑΝΕΙΣ ! )

2.

Η Ποίηση του Θεού είναι η ΑΓΑΠΗ των ανθρώπων

 

3.

Η Ποίηση ειναι ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

 

4.

Ο σκόπος της Ποίησης είναι η υπέρμετρη ΑΛΗΘΕΙΑ

5.

Αναπαύομαι με ΑΝΟΧΗ ΘΕΟΥ και ξυπνάω με την γήινη, ποιητική μου φλέβα

 

6.

 

Η φθίνουσα ποίηση δεν είναι απλώς απόφθεγμα πάθους και σφοδρού συναισθήματος

Μα η δημιουργία μεθοδικής διερεύνησης ενορχηστρωμένης παλλόμενης μουσικής

Και θέλγητρο ροής του ζωντανού Ονείρου

 

7.

Δεν υπάρχουνε ΝΟΜΟΙ που να φυλακίζουν την πηγή ΚΑΘΑΡΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

 

8.

Η Ψυχή της καθαρής Ποίησης είναι ο ΑΙΘΕΡΑΣ

 

Εργένης

Μες στου μυαλού του τη σιωπή

Ψάχνει με απόγνωση να βρει

Λίγη χαρά στα περασμένα !

Μόνος μια ολάκερη ζωή

Με συντροφιά μοναδική

Βήματα ξένα !

Σέρνει τα πόδια του με ακεφιά

Στα μονοπάτια που οδηγούν

Στη μοναξιά του…

Στα σκαλοπάτια η ερημιά

Κάνει ν’ ακούγονται βαριά

Τα βήματά του !

Βάζει στην πόρτα το κλειδί.

Μες στην καρδιά του μια πληγή

Άφησε ο Χρόνος !

Μες στου σπιτιού του τη γωνιά

Θα ‘ναι, όταν θα ‘ρθει το πρωί

Και πάλι μόνος !